سید حمید کلانتری* در یادداشتی کوتاه به نابهره‌وری‌ها در خوزستان و ایران پرداخته است.
از مصادیق بارز «نابهره‌وری امروز جامعه ما»، خوزستان است.
پرآب‌ترین استان با بزرگ‌ترین رودخانه‌ها و بزرگ‌ترین سدهای خاکی و بتونی و حاصلخیزترین دشت‌های کشاورزی با کمال تاسف دچار خشکی و بی آبی است. هورالعظیم خشک شده است. دام‌ها تشنه و رو به تلف شدن یا گسیل به سوی کشتارگاه‌ها .
مردم دچار آسیب‌های جدی و نگرانی‌های فراوان و گرمای شدید و تابش سخت آفتاب هستند و این سرنوشت ناشی از غفلت های بزرگ گذشته و نابهره‌وری در مدیریت منابع اب وخاک و نزولات آسمانی در استان‌هایی همچون سیستان و بلوچستان و خوزستان است که هر سال توأمان دچار خشکسالی شدید و آسیب‌های فراوان ناشی از سیل‌های بنیان‌کن شده‌اند و غالبا باید شاهد تبدیل نعمت الهی باران به نقمت سیل‌های ویرانگر و بی‌آبی‌های خانمان‌سوز باشند.
آیا وقت آن نرسیده است که مسئولان و سیاستگزاران به جای راهکارهای کوتاه‌مدت و موضعی مسائل اساسی محیط زیست، تغییرات اقلیم و آب و هوا و طبیعت، بارندگی، خشکسالی‌ها و سیل را در کنار هم ببینند و بر اساس اصول توسعه پایدار برنامه‌ریزی عالمانه و اثربخشی داشته باشند تا از منابع خدادادی فراوان‌مان با بهرهوری شایسته استفاده کنیم و هر سال شاهد این همه رنج و خسارت و سیل‌های کمرشکن نباشیم؟
شاید یکی از اصولی‌ترین اقدامات مطالعه اساسی و تدوین «استراتژی بلندمدت مدیریت منابع طبیعی وآب» بر اساس «مدل حکمرانی ملی آب و خاک» همراه با اصلاح اصولی قوانین، مقررات و ساختارهای ناهماهنگ و ناکارآمد فعلی باشد.
*مدیرعامل انجمن بهرهوری ایران
